| |
| |
Gedichten van KATO MOLINARI
vertaald door Fa Claes
Kato Molinari werd in Alta Gracia, (Sierras de Córdoba, Argentinië) geboren. Ze studeerde
aan de Nationale Universiteit van Córdoba, behaalde de graad van doctoranda in de letteren en was
enkele jaren docente. Ze is vertaalster en coördinator van literaire ateliers. Van haar verschenen de
dichtbundels Por boca de quién l972, Miradas y peregrinaciones 1982,
Noche de las cosas, mitad del mundo 1986, Las simias 1989, Umbral 1993,
Un jerónimo de duda 1996 en Una hormiga/un halcón 2004. Haar werk
werd bij herhaling in binnen- en buitenland bekroond. Ze is cultureel medewerkster aan verschillende tijdschriften.
|
|
|
|
ALIMENTAN TODA IMAGEN
Son apenas palabras y como tales rondan.
Yo las preparaba, mejor dicho se me aparecían
para un final a todo telón
con borlas y dorados
pero algo me exigió que las ubicara en este titubeante
principio.
Son palabras, me dije ayer por la siesta,
no mariposas
por eso puedo clavarlas de las alas en
alguna pared antiguamente blanca.
Me valgo de un martillito de plata,
de uno de esos que no existen
y golpeo lo menos posible. Suficiente para que queden
colgadas, pendientes.
Como palabras que son necesitan poco. Si fueran genuinas
mariposas habitarían expresiones cargadas
de consecuencias, dicen, no me consta.
Esas palabras se hamacan ante mis ojos tal como lo
hicieron varios nidos de loros en un
palmar.
Fáciles pero inalcanzables. Aun así tienen color. Grises y
celestes forman cuadrados, cuadrados para retazos.
Pasan. Mientras, desafían todo plan, alimentan toda imagen.
DE LA TOSTADA A LA BOCA
Hubiera querido creer que era una tostada enorme,
embebida en alguna sustancia que no identifico.
De la tostada a la boca y de la boca a la saciedad...
Para celebrar nuestras nupcias hubo flamantes sábanas floreadas,
un juego de ajedrez, un lápiz de dibujo y, si de mí hubiera dependido,
arpa y laúd.
De la tostada a la boca y de la boca a la saciedad...
Inquieto, toquete, metido, mandón, cruel de a ratos,
materialista, un poco ladrón. Único, esperado, con más endorfinas
que colesterol, cariñoso, todo fuego,
leal, provisor.
Hubiera querido comer una tostada enorme esta mañana, mientras
te afeitabas. Me puse a retratarte, en cambio.
De la tostada a la mano y de la mano a la plenitud.
RENOVACIÓN DEL GUARDARROPA
No, no voy a correr un maratón
con mis blusas de otras temporadas.
Algunos no me cierran, las que me cierran no me
gustan y están las pobrecitas raídas, sin
contar remeras diversas.
Debería ser obligatorio el cambio
anual de vestimenta.
Yo podría desligarme de los pesados
coturnos sobre los que
aquel antepasado mío
representó tragedias.
Me libraría del kimono
de piel de tiburón y
culpable de tantas pesadillas.
¿Pero qué haría con las flores
de los sombreros de mi abuela?
¿Y con su cajita de rapé?
CONTEXTO DEL PLACER
Es el olvido de:
un mocasín, el izquierdo,
un párrafo en la computadora,
las compras en el minimercado,
la codicia de las alhajas,
la reparación de la humedad,
las leyes de cohesión adherencia,
la letra hache,
el nombre mío,
el nombre tuyo,
tu tos,
mi saliva,
mis afanes sin camisón.
No hay sentimientos,
sólo una esfera sensoria anfitriona final.
DUERME DE SENTADA
Duerme de sentada
como cualquier viejita
de campo.
Le duele el campo que le
arrancaron y después no.
Barbechos, rastrojos,
¿qué palabras son éstas?
Si existen están fuera de
contexto.
Convicciones agrietadas
sobre bandejas de Navidad.
Como cualquier viejita de campo,
duerme sentada.
De las manos se ocupan los
mirlos.
BORGES A LA ENÉSIMA
Notable. Me tientan las mismas cosas que a él:
el amarillo, los espejos, los felinos mayores...
Desconocí su obra durante añares. Leída en mi
estación de jovencita sabihonda, era todo vejez y
entrevero.
Ahora me siento tan outlet como él y cualquier texto
surgido de sus manos o dictado por su voz me maravilla
y me sume.
Intento volar a su lado, en la eternidad de las palabras.
Por favor, no interponga reproches. Hago lo que puedo,
don.
Y SALE A CIMBREARSE
Pensó, aunque no sabe por qué pensó
que su vida resulta dilatadamente breve.
Se había acostumbrado a la belleza
al punto de que ni se le ocurrió pensar
que mermaría.
Se había acostumbrado a la juventud
pero en esto tiene razón.
No hay deserciones. Sigue siendo joven
como cuando aulló por primera vez. Y ahora
quiere enamorarse, Señor,
quiere enamorarse del primero que pase,
del sobrino nieto de Rimbaud,
del perro Charlie.
Con un solo cuerpo no puede.
Descuelga el que espera turno en el
guardarropa. Lo enfunda y
sale a cimbrearse.
ESQUINITA PORTEÑA
Despreciado hasta por las liendres,
mi homeless danza en la esquina
cada vez que el semáforo se lo permite. Se dedica sonrisas
secretísimas. Después, sin convicción,
tiende la mano enguantada
hacia los vidrios de los automóviles.
A lo largo del día hay varios
momentos de cansancio, sin duda. Pero
puesto que sigue despertando
podemos inferir que sale airoso de
casi todos los combates.
¿Bailará esta tarde cuando yo pase?
A MI RESPECTO
A los precintos se les dio por coquetear. Después se
pusieron agresivos y pincharon.
¡Día nacional del dedo!, exclamó el locutor
porque, obvio, todo el mundo andaba víctima
de pinchazos y cortaduras. Exigencia
de vacunas antitetánicas.
Por culpa de los precintos nunca recibí el
baúl que me mandó mi tía María. Contenido: su paleta,
todos su pinceles en actividad, gordos pomos; tres
cuadritos paisajes pintados sobre rodajas de troncos,
un retrato desdichado de mi madre, otro mejorcito de mi
padre, el hermano favorito, y una recomendación con letra
de aérea elegancia aterrizada en hoja de cuaderno: "No
olvides que hay que escribir con corrección y propiedad".
Firma: Tu tía que te quiere y que no sabe qué será de vos.
Usted se preguntará cómo conozco el interior que nunca
llegó. Fácil. La tía había dejado un testamento espiritual
para mí. Las parientas no me lo discutieron ni
escatimaron porque tardaron diez años en cerciorarse
de que no incluía ningún anillito, ni siquiera de plata y
menos cajones secretos o reveses habitados.
El día de los precintos yo sentí más que nunca
la consistencia de las dudas de la tía
a mi respecto.
LOS PARRICIDAS
Los parricidas ponen a secar sus paños menores y mayores en
sogas que irritan vista y paciencia de los vecinos. No les
interesa, no pueden, no consideran que esos trapos son
privados y ofenden a los ojos ajenos.
Los parricidas demoran días y días sus hilachas en las
cuerdas, total nadie les dice nada.
No saben, no les interesa, no pueden, no consideran que
de cada broche incrustado penden papá y mamá.
|
ZE VOEDEN ELK BEELD
Het zijn nauwelijks woorden en als dusdanig vliegen ze rond.
Ik bereidde ze voor, beter gezegd ze verschenen mij
voor een slot met breedopen doek
met kwasten en koperwerk
maar iets eiste van me dat ik ze hun plaats zou geven in
dit hakkelende begin.
Het zijn woorden, zei ik gisteren tijdens de siësta tegen mezelf,
geen vlinders
daarom kan ik ze met hun vleugels
tegen een of andere muur die ooit wit was vastspijkeren.
Ik bediende me van een zilveren hamertje,
van een van die die niet bestaan
en ik sloeg zo weinig mogelijk. Voldoende om ze
op hun plaats te houden, hangertjes.
Woorden zijnde hebben ze weinig nodig. Indien ze waarlijk
vlinders waren bewoonden ze uitdrukkingen
geladen met consequenties, zeggen ze, zeker weet ik het niet.
Die woorden hangen te wiegen voor mijn ogen zoals
verschillende papegaaiennesten in een palmbos
deden.
Gewillig maar onbereikbaar. Zelfs zo hebben ze kleur. Ze vormen
vierkanten, grijs en blauw, vierkanten voor flarden.
Ze gaan voorbij. Intussen trotseren ze elk plan, voeden elk beeld.
VAN DE TOAST NAAR DE MOND
Ik had graag geloofd dat hij een enorme toast was,
doordrenkt in een substantie die ik niet identificeer.
Van de toast naar de mond en van de mond naar de verzadiging...
Om ons huwelijk te vieren waren er schitterende gebloemde
lakens, een schaakspel, een tekenpotlood en, als het van mij
had afgehangen, harp en luit.
Van de toast naar de mond en van de mond naar de verzadiging...
Onrustig, handtastelijk, gevestigd, bazig, wreed nu en dan,
materialist, een beetje dief. Enig, langverwacht, met meer adrenaline dan
cholesterol, teder, een en
al vuur, trouw, voorziend.
Ik had een enorme toast willen eten deze morgen terwijl
jij je schoor. In de plaats daarvan ging ik je portretteren.
Van de toast naar de hand en van de hand naar de volheid.
VERNIEUWING VAN DE GARDEROBE
Nee, de marathon lopen met mijn blouses
van vroegere seizoenen ga ik niet doen.
Enkele kunnen niet meer dicht, degene die dichtgaan
staan me niet aan en de sukkels zijn versleten, zonder
rekening te houden met heel wat T-shirts.
Het jaarlijks wisselen van kleren
moest verplicht zijn.
Ik kon me verlossen van die zware
cothurnen waarop
die voorvader van me
tragedies heeft opgevoerd.
Ik bevrijdde me van mijn kimono
van haaienhuid die schuld heeft
aan zoveel nachtmerries.
Maar wat zou ik doen met de bloemen
op de hoeden van mijn grootmoeder?
En met haar snuifdoosje?
CONTEXT VAN HET GENOT
Dat is het vergeten van:
een mocassin, de linkse,
een alinea in de computer,
de inkopen in de minimercado,
de hebzucht voor sieraden,
de herstelling van de vochtigheid,
de wetten van cohesie - adhesie,
de letter h,
mijn naam,
jouw naam,
jouw hoest,
mijn speeksel,
mijn inspanningen zonder nachthemd.
Er zijn geen gevoelens,
alleen een finale zintuiglijk gastvrije sfeer.
ZE SLAAPT AAN ÉÉN STUK
Ze slaapt aan één stuk door
zoals onverschillig welk oudje
van het platteland.
Ze heeft spijt van het land dat ze
haar afnamen en later niet.
Braakland, stoppels,
wat zijn dat voor woorden?
Als ze bestaan staan ze buiten het
zinsverband.
Gebarsten overtuigingen
op kerstmisschalen.
Zoals onverschillig welk oudje van het platteland
slaapt ze aan één stuk door.
Met haar handen houden de merels
zich bezig.
BORGES TOT DE N-de
Merkwaardig. Mij bekoren dezelfde dingen als hem:
het geel, de spiegels, de grote katachtigen...
Gedurende jaren kende ik zijn werk niet. Gelezen in mijn
periode van jonge wijsneus was hij helemaal ouderdom en
wanorde.
Nu voel ik me zo outlet als hij en elke tekst
uit zijn handen gekomen of door zijn stem gedicteerd
brengt me tot bewondering en dompelt mij onder.
Ik tracht te vliegen aan zijn zijde, in de eeuwigheid van de woorden.
Alstublieft, maak me geen verwijten. Ik doe wat ik kan,
heer.
HIJ STAPT BUITEN OM AAN DE ZWIER TE GAAN
Hij dacht, hoewel hij niet weet waarom hij dacht
dat zijn leven uitgebreid kort bleek.
Hij had zich zozeer aan de schoonheid gewend
dat het hem niet overkwam te denken
dat hij zou minderen.
Hij had zich aan zijn jeugd gewend
maar daarin heeft hij gelijk.
Er is geen verzuim. Hij blijft jong zijn
als toen hij voor het eerst huilde. En nu
wil hij verliefd worden, Heer,
hij wil verliefd worden op de eerste die langskomt,
op de achterneef van Rimbaud,
op de hond Charlie.
Met één enkel lichaam komt hij niet toe.
Hij haakt datgene los dat in de garderobe
zijn beurt afwacht. Hij trekt het aan
en stapt naar buiten om aan de zwier te gaan.
HOEKJE HELEMAAL BUENOS AIRES
Veracht tot voor zijn neten danst
mijn homeless op de hoek elke keer
als het verkeerslicht het hem toestaat. Hij draagt zich glimlachjes op
heel heimelijke. Daarna, zonder overtuiging,
steekt hij zijn gehandschoende hand
naar de ruiten van de automobielen.
In de loop van de dag ondergaat hij zonder twijfel
verschillende ogenblikken van vermoeidheid.
Maar aangezien hij blijft wakker worden
kunnen we de conclusie trekken dat hij uit bijna alle
gevechten als overwinnaar te voorschijn komt.
Zal hij dansen als ik langskom deze middag?
TE MIJNEN OPZICHTE
Bij de zegelverbreking gingen ze aan het koketteren. Daarna
werden ze agressief en gaven prikken.
Nationale vingerdag! riep de omroeper uit,
omdat blijkbaar iedereen het slachtoffer was
van steken en snijwonden. Noodzaak
van anti-tetanus inenting.
Door de schuld van de zegels ontving ik nooit
de kist die mijn tante Maria mij stuurde. Inhoud: haar palet,
al haar penselen in gebruik, dikke verftubes; drie
ingekaderde landschappen geschilderd op boomstamschijven,
een ongelukkige tekening van mijn moeder, een andere wat beter van mijn
vader, de lievelingsbroer, en een aanbeveling in een handschrift
van luchtige elegantie geland op het blad van een schrijfboek:
"Vergeet niet dat je onberispelijk en feilloos moet schrijven".
Getekend: Je tante die van je houdt en die niet weet wat van je wordt.
U zult zich afvragen hoe ik de inhoud ken die nooit toekwam. Eenvoudig.
Mijn tante had een geestelijk testament nagelaten voor mij. Mijn
vrouwelijke verwanten hadden het me niet betwist of beknibbeld
want het duurde tien jaar voor ze zich ervan vergewisten
dat het geen enkel ringetje bevatte, zelfs geen zilveren, en
zeker geen geheime vakken of beklede achterkanten.
De dag van de zegelverbreking voelde ik meer dan ooit
de duurzaamheid van de twijfels van mijn tante
te mijnen opzichte.
DE VADERMOORDENAARS
De vadermoordenaars hangen hun onder- en bovenkleren te drogen aan
touwen die uitzicht en geduld van de buren ergeren. Het interesseert
ze niet, ze kunnen het niet aan, ze bedenken niet dat die lappen
privé zijn en vreemde ogen kwetsen.
De vadermoordenaars laten dagenlang hun rafels aan de
touwen hangen, kortom niemand zegt ze wat.
Ze weten niet, het interesseert ze niet, ze kunnen het niet aan, ze
bedenken niet dat
papa en mama aan iedere ingewerkte haak hangen.
|
Terug naar Index
|